I've lost myself again..

H i s t o r i a

Ma pięć lat.

Jedynaczka, do której wołają pieszczotliwie Rosie. Rozpieszczają ją. Idzie z matką na zajęcia z baletu. Patrzy z podziwem na tancerki, chce być taka jak jej rodzicielka. Przez lata rozwija się i tańczy, staje się coraz lepsza. Kolejne występy, kolejne godziny treningu. Baletki, obolałe mięśnie, coraz mniej czasu. I uczucie pustki. Czegoś w tym wszystkim brak. Niewyobrażalne szczęście i duma matki, gdy widzi swoje dziecko. Nicość w oczach dziewczyny.

You're going to have to save yourself.

Ma czternaście lat.

Balet przekształca się w taniec współczesny. Odkrywa siebie, wyraża emocje. Odnalazła swoją pasję, nareszcie taniec to dla niej naprawdę wszystko. Matka nie ukrywa, że woli żelazne zasady baletu, ale zgadza się na to, by dziewczyna poszła w swoją stronę. Za to ją kocha.

Do you ever feel out of place,
Like somehow you just don’t belong?

I don't anymore.

Ma piętnaście lat.

Jej matka umiera, dziewczyna pozostaje bez najlepszej przyjaciółki. Głupi wypadek, a kierowca drugiego samochodu uciekł z miejsca zdarzenia. Nigdy nie znaleziony. Nikt go tak naprawdę nie szukał, a Rose do dziś nienawidzi policji. Dziewczyna jest załamana, nie ma oparcia w ojcu. Zaczyna się gubić, ból przesłania wszystko.

I wake up and I'm empty.

Ma siedemnaście lat.

I ciało poznaczone drobnymi liniami. Rany wojenne – jak mawia. Przegrała walkę ze swoim mózgiem, podczas gdy ojciec znalazł nową miłość. Kobieta niby jest sympatyczna, ale to nie to samo. W końcu  Rose ucieka z domu, ma dość wszystkiego. Rzuca taniec, zrywa kontakty ze starym światem, zabiera pieniądze. Od teraz to Lyne. Nowi znajomi. Nowe miasto. Nowy styl życia. Jest z bogatej rodziny, stać ją na alkohol. Od razu lgną do niej inni zagubieni. Piją razem, wspólnie biorą. Dym z papierosów przenika ją na wskroś.

Do you know what it's like

To be left out in the dark
To be kicked when you’re down

Ma osiemnaście lat.

Wszystko zaczyna się sypać. Zaczyna się bać o siebie, wokół niej jest zbyt wiele nieobliczalnych ludzi. I on. Przez niego przestała lubić dotyk. To on jest odpowiedzialny za jej ataki paniki. I to cholerne drżenie całego ciała, kiedy tylko ktoś stanie zbyt blisko.
Na progu mieszkania, w którym obecnie przebywa, pojawia się żona ojca. Przychodzi przez następne tygodnie i po prostu z nią rozmawia. Nie osądza, nie zmusza do powrotu. Pyta o matkę. Pyta o balet. Pyta o taniec współczesny. Pyta o jej marzenia. I w końcu przyprowadza ojca. Łzy, szloch i próba zrozumienia. Powrót do domu. Powrót do normalności.

Odżywa. Wraca do znajomych, nie krytykują jej.

Kończy szkołę indywidualnie. Podczas studiów jej ojciec rozwodzi się z Claire. Osoba która ją rozumiała znika z jej codziennego życia. Zostaje sama, ponownie.

She gave and gave

until she gave her all

but still it wasn't enough

to make you happy. 

Ma dwadzieścia dwa lata.

Ojciec żeni się po raz trzeci. Najnowszej żonie zależy tylko na pieniądzach. Urocza blondynka zawsze na tak, dlatego ojciec tak bardzo jest rad. Uprzykrza życie Rose, doprowadza do tego, że ojciec kupuje jej mieszkanie z dala od jej obecnego życia. Pozbywa się jej. Nowy Jork brzmi jak wyrok. I w pewnym sensie nim jest.

Standing alone is better

than standing with people who hurt you. 

Ma dwadzieścia pięć lat.

Mieszka tutaj od trzech lat. Pracuje w wydawnictwie, wieczorami tańczy. Dużo czyta, dzwoni do ojca. Nienawidzi macochy. Odnowiła kontakt z Claire. Żyje, choć wciąż ucieka przed przeszłością. Ciągle się boi. Wieczorami spogląda za siebie, ma wrażenie, że On patrzy. Popada w paranoje, ale się nie przyzna. Jest zbyt dumna. Nie rusza się jednak bez telefonu i składanego noża. Strzeżonego Pan Bóg... Ach, no tak. Nie wierzy w Boga. Pan nie jest moim pasterzem i niczego mi nie brak.  

Przemyka przez miasto ubrana na czarno. Nieodłączne szpilki, mocny makijaż. Lakier na paznokciach, bransoletki na nadgarstkach. I figura tancerki. Przyciąga spojrzenia, chociaż sama na ludzi nie patrzy. Kontaktu wzrokowego nie jest w stanie utrzymać, psychikę ma zbyt mocno pokiereszowaną. Strach zabił w niej zbyt wiele ważnych cech. Obywatelka inna od reszty, chociaż podobna.
Mieszka z kotem.

I'm not as strong

as I make myself out to be.