Protège-moi, De mes desirs

Mathieu Fabien Merteuil
Dust

cholerny Francuz, lat dwadzieścia sześć

gej, uciekinier i syndrom Piotrusia Pana
Protège-moi, protège-moi... 

Lubi zwracać na siebie uwagę, lubi kiedy wszystko kręci się wokół jego osoby, jednak perspektywa nagłego żenienia się z odgórnie mu narzuconą panną, niezbyt mu odpowiadała. Na domiar złego, miał zostać kompletnie uziemiony we Francji, na rzecz doglądania rodzinnego interesu, jaki ojciec częściowo zamierzał mu przekazać.
W głębi siebie, Mathieu wciąż czuł się niedorosłym i nieodpowiedzialnym chłopcem, którym w istocie od dawna już nie był, choć oddałby wszystko, za możliwość cofnięcia się w czasie. On naprawdę nie widział siebie w roli cholernego męża, zmysłów jeszcze nie postradał... i nie to, żeby wybrana dla niego przyszła-niedoszła narzeczona była nieładna, niemądra, lub coś w tym guście, nie. To w nim tkwił cały problem, bo był przecież skończonym gejem.
Merteuil od zawsze miał w sobie coś z buntownika. Nigdy nie lubił, gdy ktoś próbował wywołać na nim presję, a właśnie to odczuwał za każdym razem, w momencie gdy ojciec przywoływał go do siebie po to, by odbyć tak zwaną męską rozmowę w cztery oczy. Głównie o interesach i kobiecie, którą miał brać za żonę. Jak w cholernym średniowieczu!
Mathieu miał świadomość tego, że dla ojca był wszystkim, mimo iż nie potrafił idealnie odgrywać roli przykładnego i poważnego dżentelmena, na jakiego ten zamierzał go wychować. Wiedział też, że pod wieloma względami zawiódłby wszelkie oczekiwania ojca, gdyby tylko zdobył się na odwagę i przyznał się chociaż do jednej rzeczy, o której nikt z rodziny nie mógł mieć pojęcia. Dlatego też wolał spakować się w tajemnicy przed wszystkimi domownikami i nawiać czym prędzej i gdziekolwiek. Miał wtedy nie więcej, niż osiemnaście lat i to właśnie wtedy, rozpoczynając swoją tułaczkę, wreszcie mógł poczuć, że żyje.
Może dla niektórych to trochę nie do pomyślenia, by przez parę lat z rzędu błąkać się po świecie, mając do dyspozycji jedynie kartę kredytową. Otóż Mathieu miał takie głupie szczęście, że jego konto bankowe ani przez chwilę nie zaświeciło pustką i regularnie było uzupełniane przez (prawdopodobnie) ojca. Jednak zdawał sobie sprawę z tego, że jeśli nie chce zostać złapany i sprowadzony z powrotem do Francji, to musi działać z głową. Dlatego zaczął przedstawiać się jako Dust, oraz raczej unikał częstego korzystania z karty i gdziekolwiek się pojawiał, łapał się prac dorywczych, bądź w ramach rozrywki zarabiał w przyjemniejszy sposób... nie, żeby od razu robił z siebie jakąś ulicznicę, bo skoro lubił seks, nikomu nie działa się krzywda, a jeszcze miał za to dostać gotówkę, to korzystał póki mógł. Za to nigdy nie sypiał dwa razy z tym samym mężczyzną. No, chyba że któryś podbijał stawkę... wtedy można było negocjować. Najbardziej przepadał za desperatami, którzy za naprawdę dużą kasę, pragnęli na parę godzin zapomnieć o swoim dotychczasowym życiu, w którym zazwyczaj czekała kochająca żona, oraz dzieci, tylko po to, by zająć się jego tyłkiem. W jakiś pokrętny sposób schlebiało mu to.
Życie Dusta wciąż jest jedną, wielką przygodą w której przewija się mnóstwo przeróżnych ludzi. Może się wydawać, że w tej historii nie ma miejsca na jakiekolwiek głębsze uczucia, ale jednak... jednak coś się kiedyś zadziało, z czego Mathieu raczej nikomu się nie zwierzy, bo w rzeczywistości sam boi się myśleć o tym, że w jego życiu pojawił się ktoś, kto z dziecinną łatwością mógł podciąć mu skrzydła i usidlić go na zawsze. Na szczęście tak się nie stało, bo w porę się opamiętał i uciekł... kolejny raz zresztą. To zdecydowanie zbyt długa historia i nie da się jej opowiedzieć w kilku zdaniach.