Zdarzenia, to rozsypane papierki.

 

Michael James Gunn

28 lat

Anglik

Z wykształcenia kulturoznawca

Z "zawodu" pisarz

Pan z dobrym dzieciństwem. Pan od ganiania po świecie. 

Zasadniczo to wszystko było dobrze, cacy i w ogóle, cudowna rodzina. Dzieciak, jak dzieciak, obijał kolana wspinając się na drzewa w parku i lubił straszyć kota sąsiadki. Tylko, że czasami takim dzieciakom coś się z główką dzieje i się zmieniają, jest to najczęściej w czasie, kiedy młodzieńczy bunt powinien się skończyć, tak około osiemnastego roku życia, bo nagle się niezależności takiemu zachce. W domu tworzyć się nie da, trzeba się wyprowadzić i nie ma, że mama dobry obiad gotuje.

Skoro względna niezależność była, własny kąt był, a i nawet jakieś wykształcenie udało się zdobyć to powinien się człowiek cieszyć. Czasami czegoś w tym wszystkim brakuje, często jest to spontaniczność, więc zdarza się, że dorosły człowiek ma dość. Niby odpowiedzialny, uczynny i nawet pojawiający się na niedzielnym obiedzie, a w gruncie rzeczy, zawsze można się zmienić, nawet gdy ma się dwadzieścia sześć lat i kota w kawalerce.

Tutaj wystarczyła chwila rozmowy, noc, pierwsza kartka i już wtedy to ruszyło. Niepisana umowa zobowiązująca do gry w berka na sporą skalę, bo międzynarodową.

Pan pisarz. Pan prześmiewca.

Zazwyczaj posiada się jakieś hobby, niektórzy zbierają znaczki, na przykład. Znaczki zbierać próbował, ale skończyło się na tym, że zaczął coś smarować na kartkach i niezbyt starannym pismem je zapełniał. Był dzieciakiem, a pisanie okazało się dobrym sposobem, by psioczyć na ludzi z którymi miał styczność.

Później pisał jakieś opowiadania, taka faza zainteresowania powieściami fantasy, każdy przez to przechodzi. Jedni się nudzą, a inni w tym zostają.

Najlepiej wychodziło mu obserwowanie tego, co się dzieje i przedstawianie tego w „krzywym zwierciadle”, a nawet jeśli mu to nie wychodziło, to dobrze się przy tym bawił. Nikt nie rezygnuje przecież z czegoś, co sprawia mu przyjemność, więc swymi spostrzeżeniami zamęczał rodziców.

Pierwszą wydaną rzeczą było kilkustronicowe opowiadanie, miał wtedy jakieś siedemnaście lat i był z siebie wybitnie zadowolony, więc w wolnych chwilach i jeśli miał pomysł pisał dalej.

Pan przystojny. Pan nieodpowiedzialny. 

Jest gejem, zdecydowanie nim jest, bo jakoś nie zaobserwował, by mu jakakolwiek chcica przychodziła widząc dekolt kelnerki, a za to taki wąski męski tyłek, to inna sprawa. Skoro sobie żyje jako homoseksualista, zdaje sobie sprawę z zagrożeń wynikających z przygodnego seksu to można go uznać za skrajnie nieodpowiedzialnego, bo czasami zapomni się zabezpieczyć. Przynajmniej wyniki sobie regularnie robi. Głupi ma szczęście, ale i to jest przecież do czasu. Swój limit powodzenia kiedyś wyczerpie.

Twierdzi, że to nie jego wina, że się do niego niektórzy (bo nie wszyscy) pchają – przy okazji uważa, że tacy delikwenci są kretynami.

Wie jak wygląda, wie jak się ładnie uśmiechnąć, wie że to zadziała, wie też, że związku z żadnym nie będzie. Nie zakocha się, bo nie pozwoli na to, by się do kogoś wystarczająco przywiązać. Tyle w temacie, niedobrze się takiemu robi, jak zaczyna się cokolwiek o związkach mówić.

Panie, pan to jest chyba kaleki emocjonalnie. 

one, two, three, four, five