Jestem przekonana, że po raz ostatni osiągnięto satysfakcję z pozycji 6 na 9 w 69 roku.

Gabrielle Washington

13 sierpnia 1980

Washington DC (zabawne, nie?)

Gabrielle nigdy nie była spokojną osobą. Już w dzieciństwie sprawiała rodzicom mnóstwo problemów, przez co ojciec szybko osiwiał a jej matka miała rozległy zawał serca co najmniej cztery razy w ciągu dnia. Nic dziwnego, w końcu kto nie martwiłby się o małą i w dodatku prześliczną brunetkę, która wspina się na najwyższe drzewa, biega za piłką z chłopakami i rzuca kamieniami w przejeżdżające samochody? A później było już tylko gorzej. Dziewczynka bardzo szybko zaprzyjaźniła się z córką sąsiadów, niejaką Macy. Macy też całkiem normalna nie była, więc szybko stały się postrachem sąsiadów, którzy na ich widok odmawiali pacierz i łapali się za serce. Choć było to nieco przerysowane dziewczyny brały to sobie mocno do serca, a później płakały ze śmiechu twierdząc, że są postrachem najspokojniejszego osiedla pod słońcem. Taka prawda. Little Humpshire do tej pory jest maksymalnie spokojnym miejscem. Wszyscy sąsiedzi grzecznie się pozdrawiają, samochody stoją albo w garażach albo dokładnie piętnaście centymetrów od chodnika a trawa jest równo przystrzyżona we wszystkich ogródkach. Uroki mieszkania na przedmieściach. Dziewczyny bardzo szybko przysięgły sobie, że na studia wyjadą do Nowego Jorku, by tam wśród hałasu, samochodów i mnóstwa przechodniów zaczytywać się w rosyjskie powieści i słuchać angielskiej muzyki. I tak się stało. Wynajęły małe mieszkanko na obrzeżach centrum miasta, na zmianę pracowały i chodziły na zajęcia i wiodły naprawdę szczęśliwe życie dwóch, szalonych studentek. Przyjaźń pozostała niezachwiana, milion powieści zostało przeczytanych a kuchnia kilka razy zdemolowana, ale przecież studentom wiele można wybaczyć. Obecnie dziewczyny zamieniły mieszkanie na nieco większe, skończyły studia prezentując dyplomy Architekta Wnętrz i nie mają bladego pojęcia co zrobić ze swoim życiem. Pewnie dlatego, w pewien pochmurny dzień, Gabrielle wpadła na genialny pomysł - otwarcia małej Muffiniarni w centrum.

Nowojorskie mieszkanie dzieli z dwójką wspaniałych ludzi i zdrowo pieprzniętym kotem, który co rano robi w kuchni armagedon skacząc po wszystkich szafkach, krzesłach i oknach. Gaby jest święcie przekonana że tego kota opętał szatan i szukała nawet kociego egzorcysty, ale kilku duchownych zwyzywało ją przez telefon od wariatek i kazało poszukać sobie lepiej miejsca w dobrym szpitalu. Kupiła więc kocie tabletki uspokajające i ma nadzieję, że koci pomiot szatana nie udusi jej w nocy swoim puszkowym jedzeniem. To byłaby dopiero widowiskowa śmierć! Gabrielle, tak generalnie, nieco boi się kotów. W większych ilościach oczywiście. Boi się, że spędzi życie sama, a na starość zostanie zjedzona przez trzydzieści kotów. Na sto procent wyżrą jej twarz i tyle z tego będzie. Wracając jednak do ludzkiej części mieszkania, oprócz Gaby mieszka tam również jej najlepsza przyjaciółka Macy – stereotypowa blondynka o wielkim sercu, która wciąż nie trafiła na odpowiedniego faceta (we dwójkę raźniej!) oraz Colter, o dwa lata starszy brat Gabrielle, który zapewne jedynie cudem jeszcze nie zwariował w towarzystwie dwóch 'osobliwych' kobiet.

Gaby spokojnie można zaliczać do tej kategorii kobiet, za którymi mężczyźni oglądają się za ulicy. Regularnie łamią sobie karki i wpadają na uliczne latarnie, tylko dlatego, że kompletnie nie potrafią powstrzymać wygłodniałego wzroku. Nie ważne czy ów mężczyzna jest małżonkiem z dwudziestoletnim stażem czy licealnym 'młodym gniewnym', który sądzi że na pstryknięcie palca będzie miał każdą. Gaby kompletnie nie zwraca na nich uwagi. Może przeparadować w krótkiej sukience i wysokich szpilkach, może posłać lekki uśmiech, ale to wszystko na co mogą liczyć nowojorczycy. Wbrew pozorom Gabrielle nie jest łatwa. Lata co prawda od imprezy do imprezy, wymienia się milionem telefonów, udaje zainteresowanie trzema facetami naraz, ale tak naprawdę wciąż czeka na tego jedynego i jakby nie patrzeć chwilowo gówno z tego ma. Lata temu zauroczył ją pewien bezczelny cham, który robił co chciał z jej dwudziestoletnim wówczas sercem i mózgiem (przede wszystkim mózgiem, bo Gaby mówi wprost że zrobił z niego istną sieczkę/wodę/papkę i co gorsza nie ma mu tego za złe!). Niestety bezczelny cham zniknął tak samo szybko jak się pojawił zostawiając w jej sercu ogromną dziurę. Teraz Gaby bawi się z facetami, idzie na pierwszą randkę, możliwe że również na drugą, ale na tym zazwyczaj się kończy. Dziś Gabrielle nie pozwala sobie na dziury w mózgu ani w sercu, bo przecież ma ważniejsze sprawy na głowie. Bo przecież nikt Muffiniarni za nią nie poprowadzi. I najgorsze w tym wszystkim jest to, że nawet do tego przywykła. Nawet jej to nie przeszkadza.

Gaby jest specyficzna. Dużo krzyczy, dużo macha rękami i nawet się nie spodziewała, ze będzie miała takie serce do lukrowania, ozdabiania i pieczenia tych wszystkich babeczek. Uwielbia swoją prace, może godzinami rozmawiać z klientami i cieszy się gdy ktoś chwali jej wypieki. Czasem nie ogarnia, bo stara się skupiać na milionie rzeczy na raz a w efekcie nie skupia się na niczym. W dodatku panikuje brawurowo, z najmniejszego nawet powodu. Do tego podłe hydranty wjeżdżają w jej tylny zderzak przynajmniej raz w miesiącu, a znajomy mechanik samochodowy załatwił jej już kartę stałego klienta u swojego szefa, tym prostym sposobem Gaby ma dobre dwadzieścia procent zniżki, bo prawdopodobnie gdyby nie to, zbankrutowałaby już po pół roku.

---

Gaby już tu kiedyś była, mam nadzieję że tym razem będzie dłużej :)

Zapraszam! :)